Agnieszka Pruska – pisarka

Czekam 🙂

I jestem bardzo ciekawa, czy przypadnie do gustu czytelnikom 🙂

„Wbrew rozsądkowi” to powieść otwierająca nowy cykl.  Na razie mogę o niej powiedzieć tyle:

👉tytuł: „Wbrew rozsądkowi”
👉 bohaterka: Sara Lipner
👉10 powieść
👉nowa seria
👉premiera już wkrótce

W kwietniu pojawiło się (jako audiobook, ale będzie i ebook i za czas jakiś wydanie tradycyjne) kolejne opowiadanie z Gromskim. To już dziesiąte, do zamknięcia cyklu brakuje jeszcze dwóch 🙂 Bardzo się cieszę, że cieszą się popularnością i regularnie pojawiają się w rozmaitych topkach.

Wiem o tym od grudnia, ale dopiero teraz mogę się tym pochwalić. Seria z nadkomisarzem Uszkierem doczekała się drugiego wydania. Nowe okładki, nowy format. Barnaba Uszkier ten sam 🙂 Całość prezentuje się jak poniżej 🙂

 

Nie chcę pisać o tym, co się dzieję, nie chcę pisać o wojnie na Ukrainie. Wszędzie pojawiają się informacje na ten temat, jedynie bym je powielała, bo przecież nie napiszę nic nowego, specem od stosunków międzynarodowych ani od konfliktów militarnych nie jestem. Ale jestem pisarzem, a to właśnie w książki bardzo często uciekamy od rzeczywistości, pomagają nam one przetrwać trudny czas. Tak więc robię to co zwykle piszę. I cieszę się, że Wam się moje teksty podobają.

PS Ale nawet jak nie znamy się na wojnie, to pomóc możemy. To robię i do tego zachęcam.

 

A w każdym razie tak wynika z jego notowań na Storytelu.  Bardzo mnie to cieszy, bo po pierwsze autor zawsze jest zadowolony, gdy czytelnikom podoba się to, co napisał, a po drugie opowiadania wydają mi się formą trudniejszą niż powieść i napisanie ich było dla mnie wyzwaniem.

Sukces „Sezonu na zbrodnię”, a dokładnie opowiadania „Luty niesie śmierć” doceniło też moje wydawnictwo (Oficynka) i Lind and Company 🙂 Dziękuję 🙂

Niedawno byłam na spacerze na Brzeźnie w okolicy Domu Zdrojowego. I jestem pod wrażeniem. Co prawda nie weszliśmy do środka, ale z zewnątrz prezentuje się naprawdę świetnie. Kiedyś mieszkałam niedaleko i przechodziłam obok niszczejącej budowli nawet idąc do sklepu na zakupy. Nie raz rozmawialiśmy na temat tego, co mogłoby w nim być, gdyby ktoś zabrał się za remont. Jakiś czas temu, pisząc kolejną książkę z Gdańskiem w tle, zastanawiałam się, czy nie umieścić w nim jakichś zwłok, ale w końcu zrezygnowałam. Teraz sceneria zmieniła się 😉 Trochę mi żal takiej niewykorzystanej miejscówki, bo już kilka razy niezamierzenie opisałam miejsca, które niedługo po ukazaniu się powieści zupełnie zmieniły swój charakter.

A Dom Zdrojowy wygląda teraz tak, jak na zdjęciach poniżej.

 

Mam wrażenie, że czas biegnie jak oszalały. Albo może mam go za mało. Poplanowanych mam masę rzeczy, tych związanych z pisaniem i tych prywatnych i co chwilę orientuję się, że na coś mi tego czasu zabrakło. Znowu nie robiłam wpisów, chociaż wiele razy obiecywałam sobie, że będę tu pisała regularnie. Może trochę usprawiedliwią mnie:

• dwa deadliny związane z „Sezonem na zbrodnie” (bardzo się cieszę, że tak się Wam spodobały opowiadania z Gromskim)
• praca z grafikiem
• praca inna niż pisanie (niestety jeszcze jestem pisarzem półetetowym)
• ustalanie rozmaitych planów związanych z kolejnymi powieściami.
• wakacje (tak, wreszcie pojechaliśmy na wakacje), na których było jak poniżej 🙂

 

 

W ostatnią sobotę miał miejsce spacer śladami Uszkiera. Trochę się obawiałam, czy przypadkiem deszcze nie przerwie nam spotkania, ale okazał się łaskawy i tylko na początku nieco postraszył. Mimo niezbyt sprzyjającej aury frekwencja dopisała i mam nadzieję, że wszyscy dobrze się bawili. Przeszliśmy trasą wiodącą od Ratusza Staromiejskiego, przez Targ Węglowy do gdańskiej mariny. Spacer zakończyły rozmowy z czytelnikami, podpisywanie książek i wspólne zdjęcia.

O spacerze można również przeczytać na trojmiasto.pl.

Spacer śladami Uszkiera

 

 

No nie do szycia 😉

Bardzo chciałam mieć takiego starocia już od dawna.

I oto…

Doszła. Ciężka jak nie wiem co (nie ma opcji, żeby ją ktoś ze stolika zepchnął, szybciej nabawiłby się siniaków), zapakowana w wiele warstw, żeby nic jej się po drodze nie stało (karton, styropian, folia, a także… puste butelki plastikowe), trafiła wczoraj do mnie. Śliczniutka. Stoi już na stoliku (tak, muszę oddać go do renowacji) i popatruję na nią co chwilę 🙂 A nawet coś napisałam 🤣

Podziwiajcie!